Benjamin Rocca "Journey of the Lotus"
W odmętach muzycznej nadprodukcji płyta „Journey of the Lotus” aż lśni. Nagrał ją z dużym zespołem skromniutki pianista z Londynu Benjamin Rocca, który prócz fortepianu opanował istotę bycie sobą tuiteraz, co w dzisiejszych czasach okazuje się być towarem chodliwszym od jazzu. Na jego stronie internetowej przedstawia swe zawodowe przymioty w takiej kolejności: WELL-BEING, MEDITATION, YOGA, JAZZ MUSICIAN, COMPOSER, ARTIST.
Ale jazda! Przepraszam Jazzda.
Żartów nie ma, gdyż Benjamin odkrył miłość do jogi i medytacji w wieku 16 lat i od tamtej pory zintegrował je z życiem, obok swojej udanej kariery jako muzyk i kompozytor. Patrząc zazdrośnie na gładką i nie pooraną jak moja zmarszczkami twarz Bejamina, mniemam tymczasem, że „od tamtej pory” zamyka się mniej więcej w dekadzie. Chcę powiedzieć: gołowąs, mleko pod nosem.
Ano właśnie. Znowu więc na moim blogu gości artysta mający lat niewiele, a dużo talentu i umiejętności. Płyta z bardzo nowoczesnym i nietrudnym w odbiorze jazzem lokuje się blisko zachwytu. Rozbudowane instrumentarium, duży zespół, sporo elektronicznych instrumentów, różnorakie klimaty (np. Better Together – klubowy, miękki jak kaczuszka, bujający biodrami, troszkę marsalisowski czy tuż obok prog-jazzowy, rozbudowany, hymniasty, długaśny, z rockową perkusją, piękną solówką na flecie i trąbce E.I.E.)
Album "Journey of the Lotus" nie jest spójny, bo – takie moje przypuszczenie – wcale nie miał taki być. To raczej produkt dzisiejszych czasów, w myśl zasady: jeśli już mam szansę, to pokazuje pełnię możliwości.
Nie waham się tego albumu zarekomendować, bo warto już choćby tylko dla pierwszego, dynamicznego „The Dance", nad którym krąży duch Wojtasika, Santany, Hancocka i Glaspera.
Brać!
Bardzo się cieszę jeśli się podobało.
Prowadzenie tego bloga to najfajniejsza rzecz na świecie, będę wdzięczny za wsparcie (równowartość kawy na mieście). Wystarczy kliknąć przycisk w dole. Wpadajcie jak najczęściej. Dziękuję!
Comments